آیینه ای از خیال ِ تو ...

تا همین حالا ، خیال ِ سبز  ِ تو بامن بود  !!

تا همین حوالی ،

که از پشتِ چشم های ِ نمناک و بارانی ام ،

تو را با لهجه یِ گل های ِ نیلوفر صدا کردم !!

و تو دوشادوش ِ تمام ِ موج های ِ دریا

خیز برداشتی و مرا

به سمت ِ ساحلی که

مرواید های ِ احساس در آن می درخشد ،

بردی !!

و هیچ نترسیدی که باد بیاید و

به گوشه ی ِ قبای ِ دریایی ات بر بخورد و

حتی نپرسیدی که در فرهنگِ

آنانی که رسم ِ نوازش ، در غم های ِ خاکستری شان گم شده ،

این ایثار ، یعنی چه !!

آری

من این جا ،هنوز هم

کنار ِ خیال ِ تو هستم !!

هنوز هم گاهی وقت ها ، دلم ابری می شود و

بی قراری از سر و رویم می بارد !!

هنوز هم گاهی وقت ها ،‌خیال و خاطره را با تیر و

کمان ِ عادت نشانه می روم !!

هنوز هم گاهی وقت ها ، بین خودم و عشق ،

وقفه می اندازم و گاهی برای ِ عشق

باز هم می میرم !!

هنوز هم گاهی وقت ها ، بین ِ آسمانِ فردا و زمین ِ

دیروز ، گیر می کنم و

دست و دلم را به زنجیر می کشم و گاهی وقت ها

برای ِ به دست آوردن ِ قرار ِ پرواز ،

بی قراری می کنم !!

و هیچ نمی ترسم که به گوشه ی ِ قبای ِ آبی ِ دریایی ات

بر بخورد و هیچ نمی پرسم که در فرهنگ ِ آنانی که عشق را

در غم ِ نان گم کرده اند

این بی قراری ها ، یعنی چه !!

پی نوشت : تولدانه ای برای ِ یک فرشته که در بیست و نهم بهمن

به زمین تبعید شده است !!

_ رگبار آرامشی و با آمدنت

حس ِ همان لحظه ای را تداعی می کنی که

باران بر گونه ها می نشانَد

من اما

نازدانه ی باغ ِ مهربانی ات می نامم

تو را که

از جنس ِ احساس ِ یک بوته ی ِ نسرینی

سر آغاز ِ تو که

مبدا تاریخ و تقویم ِ مهربانی است ، مبارک