خانه ی احساس ...

ای غزلواره ی آرام  

سلام 

هوای برکه ی چشم های زلالت خوب است !؟ 

از آسمان بلند نگاهت چه خبر !؟ 

خاطرات آن سال هایت درد نمی کند !؟ 

هنوز در خیابان ِ‌ ورود ممنوع ِ عشق قدم می زنی !؟ 

هنوز خانه ی احساست را اجاره می دهی !؟ 

هنوز با چشم هایت آلبالو گیلاس می چینی !؟ 

بگذریم ... 

از احوالات من اگر خواسته باشی  

هنوز هم چشم هایم مثل شب های بارانی ست  !!

هنوز هم دلم مثل ﭘرنده های زندانی ست !!

هنوز هم صدایم مثل بغض قناری ست !!

هنوز هم افکارم سرشار از سرگردانی ست  !!

من هنوز هم تلخ گریه می کنم  

من هنوز هم نتوانسته ام که در این فضای تنگ ِ بی آواز  

کبوترهای عشقم را ﭘرواز بدهم !! 

من هنوز هم در چاردیواری ِ ملال ِ خودم  

بال ِ ﭘروازم را به نگاه ِ تو بسته ام   

 

از قبیله ی ِ آدم ...

هم تبار ِ توام 

از قبیله ی ِ آدم و حوا 

مضمون ِ هر چه احساس  

پر از بابونه و باران  

من هنوز هم در کوچه پس کوچه های ِ بهشت  

به دنبال ِ  تو می گردم و  

سیب های ِ سرخ و سفید را  

فقط به خاطر ِ تو می چینم  !! 

و تو هنوز هم از من سیب می خواهی !! 

و من هنوز هم بهشت را به یک لبخند ِ تو می فروشم !!!