غبار ِ عادت ...

یادت هست !! 

آن شب ِ مهتابی که ماه دخیل ِ غربتِ خود را به آسمان بسته بود  

آمدی و  

نگاه خسته ی ِ مرا پُر از ستاره کردی و  

من  

بعد از آن همیشه بی قرار شدم !!  

یادت هست !! 

گوش هایم !! 

همیشه ، در انتظار ِ شنیدن ِ حروفِ ناشنیده ی ِ مهربانی ات  

صف کشیده بودند و  

چشم هایم !! 

همیشه ، روی ِ بُهتِ واژه های ِ صداقتت  

خواب می رفتند و  

این تمام ِ قصه ی ِ بغض های ِ نانوشته ی ِ من نبود !! 

یادت هست !! 

پاهایم !! 

همیشه ، کنار ِ ضریح ِ بنفشه های ِ گونه ات ، تا می شد و  

دست هایم !! 

همیشه ، رگ های ِ مُلتهبش را از عطر ِ رازیانه های ِ حضور ِ  

تو سیراب می کرد و  

قلبم !! 

همیشه ، با یادِ تو به سمتِ پنجره های ِ خواهش می رفت و  

این تمام ِ قصه ی ِ بغض های ِ نانوشته ی ِ من نبود ... 

  

پی نوشت : شبی با خیال ِ تو همخونه شد دل  

                نبودی ، ندیدی ، چه ویرونه شد دل  

                نبودی ، ندیدی ، پریشونیامو  

                فقط باد و بارون شنیدن ، صدامو