یادت هست !!
آن شب ِ مهتابی که ماه دخیل ِ غربتِ خود را به آسمان بسته بود
آمدی و
نگاه خسته ی ِ مرا پُر از ستاره کردی و
من
بعد از آن همیشه بی قرار شدم !!
یادت هست !!
گوش هایم !!
همیشه ، در انتظار ِ شنیدن ِ حروفِ ناشنیده ی ِ مهربانی ات
صف کشیده بودند و
چشم هایم !!
همیشه ، روی ِ بُهتِ واژه های ِ صداقتت
خواب می رفتند و
این تمام ِ قصه ی ِ بغض های ِ نانوشته ی ِ من نبود !!
یادت هست !!
پاهایم !!
همیشه ، کنار ِ ضریح ِ بنفشه های ِ گونه ات ، تا می شد و
دست هایم !!
همیشه ، رگ های ِ مُلتهبش را از عطر ِ رازیانه های ِ حضور ِ
تو سیراب می کرد و
قلبم !!
همیشه ، با یادِ تو به سمتِ پنجره های ِ خواهش می رفت و
این تمام ِ قصه ی ِ بغض های ِ نانوشته ی ِ من نبود ...
پی نوشت : شبی با خیال ِ تو همخونه شد دل
نبودی ، ندیدی ، چه ویرونه شد دل
نبودی ، ندیدی ، پریشونیامو
فقط باد و بارون شنیدن ، صدامو