از بام ِ بی قراری ِ بهمن ِ نگاهت می آیم
و می خواهم کلمه های گم شده ام را
برای دل ِ مسیحایی ات ، چشم روشنی بیاورم
به همین فصلِ پاکِ پونه ها
به بوته های رازقی ِ گلدان های ِ حیاطِ مادر بزرگ ،
به یاس های واشده در کوچه باغ های آرزو
و به نغمه های ِ موزونِ باران
قسم
که می خواهم رازِ دلم را با تواضع به احساسِ اهورایی ات بگویم
پس
بگذار اعتراف کنم که ،
من دیگر نمی توانم خوابِ کبوتران قلبم را ازحریم ِ چشم هایت مخفی کنم !!
من از اهالیِ آنانی هستم که در
کوچه های ترنم و ترانه
آیینه را در اشکِ رویاها می کارند و
بی درنگ غصه های دل را به رنگِ نقره ی مهتاب می نگارند!!
پس
بگذار بنویسم برایت که ،
هنوز یادم هست که
چگونه سایه بانِ دست هایت مرا به حاشیه های امن ِ دنیا برد
هنوز هم یادم هست که
چگونه تکَلم ِ ترانه های بی نام و عطر ِ گیسوانت ، مرا بی تاب کرد
هنوز هم یادم هست که
موقع ِ دیدارت
گویی چشمانم را به تماشای ِ گلی می بردم که از هیچ طوفانی ، خم به ابرو نمی آورد و تکیه گاهی از هیچ کوهی نمی خواست
هنوز هم یادم هست که
در جاده های گمراهی
آنگاه که اندوهناک و مردد بودم
دست های مهربان تو بود که راهنمایم شد
هنوز هم یادم هست که
چقدر هوای ِ کوچه مان غرق ِ رَدِ پایت بود و من همیشه تشنه ی شهد ِ صدایت بودم
هنوز هم یادم هست که
چقدر شُش هایم از تلفظ نامت ورم کرده بود و
باز می گفتم که چشم های تو دریای ِ عاطفه اند
به بی قراری ِ تمام ِ شبنم های ِ روی ِ پونه ها
به نجوای ِ سرخ ِ شاپَرک ها با آلاله ها
به اندازه ی تمام ِ اشک های روان از چشم های منتظر
به مقیاس ِ دردهای ِ آبی ِ موج های بی قرار
قسم
اگر من گاهی ، به خاطر ِ چند ابر و ستاره با ماهِ اندیشه ات بگو مگو کردم ،
مرا ببخش ...
اگر من گاهی ، آسمان ِ چشم هایت را بارانی کردم ،
مرا ببخش ...
اگر من گاهی ، آرامش ِ کوچه های ِ آبی ِ احساست را به هم زدم ،
مرا ببخش ...
اگر من گاهی ، نگاهم را زیرِ دین ِ مهربانی های ِ تو باقی گذاشتم ،
مرا ببخش ...
پی نوشت 1 : من مانده ام و یادِ شب و شور ِ نگاهت ...
پی نوشت 2 : من سوخته ام کار ِ من از کار گذشته !!
تا تازه شوم !!
کاش بر این داغ بباری !!
آ خدا
تا کی باید روی ِ درد و غم ِ سینه هامون ، پینه بزنیم
تا کی باید برای گفتن ِ دوتا کلمه حرفِ حساب روو صورتمون نقاب بزنیم
تا کی باید برای نگفتن ِ حرفامون رویِ دهنمون چسب بزنیم
تا کی باید مثِ یه شمعِ نیمه سوز بسوزیم و مثِ شاخه هایِ درخت تویِ طوفانِ زمونه بشکنیم
آ خدا
تا کی باید ترانه هامون تویه حنجره پرپر بزنن
تا کی باید دورِ احساسِمونو به ارتفاعِ آسمون تیرک و سیم خاردار بِکشیم
آ خدا
می خوام واسه یه بار هم که شده حصارو بشَکَنَم
می خوام از لباسِ سکوت دل بِکَنَم
آ خدا
دِلِمون آتیش گرفت ،
از بس که تویِ کوچه ی بی عبور ِ صداقتِ محض نشستیم
از بس که توی ِ کوچه ی بن بستِ درخشش ِ حقیقت وقتمونو هدر دادیم
از بس که توی ِ کوچه ی سرد و خاموش ِ عشق ، طعم ِ رویای محال را چشیدیم
از بس که توی ِ کوچه ی بغض و خاطره ، منتظر ِ صدای بارون نشستیم و ِ توی ِ
سکوت ِ لحظه های غم زَدَمون واسطه ی خنده شدیم
آ خدا
واسه ظلمتِ این زمونه ، انگار که نور خورشید عینُهو گریه ابرایِ روی ِ صحرای ِ خشک ِ
دل ِ مجنون ، بی ثمره
آ خدا
چرا دیگه کسی به چشای ِ خیس و بسته ی مادر بزرگا ، به قامتِ شکسته ی ِ پدربزرگا ،
به دخترکی که زیر ِ اون پل ِ هوایی ، تنها نشسته و تموم ِ دارو ندارش چند تا کاغذِ
فاله ، توجه نمی کنه !!
چرا این روزا دیگه کسی هوای ِ دستای ِ لرزون و چشمای ِ مونده به راه ِ پسرای ِ
خیابونی رو نداره !!
چرا دیگه کسی واسه نابودیه غرور ِ یه پدر جلوی ِ چشم ِ بَچَش تَرِه هم خرد نمی کُنه !!
آ خدا
توو این دوره زمونه گریه هامون بد جورِه لنگِ مردونگیه !!
آخه یکی پیدا شده تویه جواب این که گرونی ها داره بیداد می کنه ، گفته زَنای ِ ایرونی
چاییو خوب دم نمی کنن !!
یه بنده خدای ِ مومن و عاقلی گفته ، بیشتر مردم زندگیشون رویه مدارِ وام و ربا می چرخه !!
یکی تویه دادگاه گفته ، از یه آدمایی پول می گرفته تا خرج ِ امور خیریه و جهیزیه ی دخترای دمِ
بخت بکنه !!
آ خدا به خدایی که تو باشی این روزا گریه ها مون لنگِ مردونگیه !!