در میان لحظه های سرشار از هبوط ِ خاطره ها ،
دست هایت را به یاد می آورم که
بستر ِ بی انتهای سادگی بود !!
و قدم های ِ صبورت که با آن عشق را اندازه می کردی !!
و خیسی ِ چشمانت که برای آرزوهایم ، دروازه ی ابدیت بود !!
آه ای خویشاوند ِ احساس ِ من
من خسته ام از آهنگ های بی کلام
از آسمان ِ بدون رنگین کمان ِ پس از باران
از گلدان های ِ خالی یک روز ِ بهار
از عصیان ِ فاصله ی پس از آخرین دیدار
از سهم ِ نابهنگام ِ‌خودم از بذل ِ چشم هایت
آه ای آشنای دردِ من
من می ترسم از
قفس ِ کهنه ی شب
از تیرگی ِ رنگ ِ غروب
از تاریکی ِ شب ِ متروکه
از بادی که شقایق ِ احساسم را پرپر کند
و از کابوسی که شمع ِ گرم ِ لحظه هایم را فوت کند
روزنوشت : هنوز هم
شکوه ِ روییدن نیلوفر ِ کلامت در مرداب ِ بی ته ِ آیینه ام ،
مرا سرشار ِ از بودن می کند ...
پی نوشت :
هویت ِ پیوند ِ من و تو چقدر اجتناب ناپذیر است !!
یک بغل پاییز ِ مهرانگیز
یک دنیا حرف ِ ناگفتنی
یک سبد تنهایی و دلتنگی
یک عالم حس ِ خوب ِ به همراه تو بودن ها
تو پر از از شوق ِ پریدن
و من ر ف ی ق شاپرک ها
تو درپی عطر ِ رازقی ها ، نسترن ها
ومن در فکر ِ گلدان ها
یادت بخیر دختر ِ خوب ّ آبادی
و یادش بخیر ، دنیای واقعی ِ احساس
و یادش به خیردنیایی که در آن
رقص ِ گیسوانت مرا یاد ِ رقص ِ شاخه های ِ بید در کفِ نسیم می انداخت
و یادش بخیردنیایی که در آن
شانه هایت همچون صخره های ِ سخت و پرغرور
مرا یاد ِ شکوه ِ اجدادمان در گذر زمان می انداخت !!
و حالا دوباره قدم به دنیای واقعی می گذاریم
فارغ از هرکه و هر چه مجازی ست
بهار می شویم در نگاه ِ هم
و بانگ بر می آوریم :
(( حضرت عشق بفرما که دلم خانه ی توست ))
بعضی ها انگار با احترام به تعصب ِ انقضا خورده شان
قصه ی جنونشان را
با آب و تابی وصف ناشدنی توصیف می کنند !!
و یا اینکه برای منیژه ی شاهنامه شان
بسیار زنانه !!
شاهنامه ی بیژن بودن می سرایند و
با فخری مردانه !! آن رامی فروشند
غافل از این که
دنیای این روزها
دیگر برای هیچ قیصری دست نمی زند !!!
و اما دنیای ذهن این گونه بیژن های لچک به سر
پیشکش همان اولی ها و دومی هایش !!
ما مانده ایم در سومی بودنمان
پابندیم به هر چه از گذشته آمده
هنوز مدرنیته را به جان ِ سنت هایمان نینداخته ایم
و اصالت ِ تفکرمان را به تایید هیچ هنجاری نخواهیم فروخت