آن چه گذشت ...

محبوب ِ من سلام  

آرزو می کنم ،  

این ها که می نویسم ،  

آخرین شِکوه از زمستان باشد تا  

نخستین ترانه های ِ بهار !! 

سنگ ِ صبور  ِ من  

اعتراف می کنم که ، 

حرف هایم از جنس ِ حرف هایی است که  

تنها آینه آن را شنیده است و  

رازهایم از جنس ِ رازهایی است که بر تار و ِ ﭘود ِ سینه ام چنگ می زند !! 

تکیه گاه ِ من  

اعتراف می کنم که ،  

ﭘس از تو از ارتفاع بودن رها شده ام و  

در التهاب ِ سرکش  ِ درد سوخته ام  !!

بهترین  ِ من  

اعتراف می کنم که ، 

ﭘس از تو بغض در گلویم درنگ کرد و 

گریه به چشمانم هجوم آورد !! 

دنیای ِ من  

اعتراف می کنم که ،  

ﭘس از تو  ، انحنای ِ افق  ِ قلبم شکست و  

مورد ِ شبیخون ِ حسرت و ترس قرار گرفتم !! 

ای هوای ِ‌ بهار  ِ‌ من  

به همان قبله گاه ِ نیلی ِ عشق ، قَسَم  

شب ها فانوس ِ دعا را در ایوان ِ تنهایی ام آویخته ام و  

روزها به یاد ِ تو با درختان ِ  ﭘر حوصله ی ِ شهر درد و دل می کنم !! 

و به این می اندیشم که ،  

وقتی همه ی ِ دریاها در قلب ِ مهربان ِ تو جریان دارند ، 

چرا من ،  

یک قطره ی ِ ﭘر از هیاهو نباشم  !! 

 

دلنوشت : آفتابت  

               _ که فروغ ِ رخ ِ(( زرتشت )) در آن گل کرده ست  

            آسمانت  

          _ که ز  ِ خمخانه ی ِ (( حافظ )) قدحی آورده ست  

           کوهسارت  

           که بر آن همت ِ (( فردوسی )) ﭘَر گسترده ست  

            بوستانت  

            _ کز نسیم  ِ نفس ِ  (( سعدی )) جان  ﭘَرورده ست 

            همزبانان ِ من اند