ته ِ آرزوهای ِ من ...

خدای ِ من !!

از میان ِ پلکِ آسمانت ،

چکه چکه شوق

بر سر ِ بنی آدم ببار و

رودهای ِ مهربانی را

در کوچه های ِ صبوری جاری کن !!

خدای ِ من !!

(( عشق )) را

به (( قلب ها ))

برگردان و

(( کینه ها )) را

از (( دل ها )) ببر !!

خدای ِ من !!

در زمین ِ سوخته ی ِ احساس ِ ما

زنبق ِ ترانه بدم

و

نگاهمان را

از تصرف ِ بُخل و حسد برگیر و

رویاهایمان را

از حصار ِ دیوارها برهان !!

خدای ِ من !!

نان های ِ تلخ ِ آغشته به ریا را

از دهان های ِ تملق بینداز و

نعمتت را

به سفره ی ِ کسانی بیاور که

از سلوکِ چلچله ها و

از نجیب ِ نیاکانشان ،

حرف می زنند !!

خدای ِ من !!

کلماتِ رنج دیده را

از روی ِ دوش ِ نوشته های ِ بی نوا

بردار و

تنور  ِ بی تاب ِ عشق را

دوباره از

رقص ِ پروانه های ِ شعله ور ،

پُر کن !!

خدای ِ من !!

به آدم ها !!

توان ِ گذر از این روزگار  ِ بی اعتماد ،

به ترانه ها !!

قدرت ِ چیدن ِ حروف ِ سبز ،

به پرنده ها !!

تابِ جستجوی ِ راز  ِ گل ِ سرخ ،

به ماه !!

فرصت ِ بوسه گرفتن ِ از آسمان ،

به درخت !!

راهِ رسیدن ِ به الفبای ِ برگ و

به خورشید !!

طاقت ِ خیره شدن ِ به حوصله ی ِ زمین را

عطا بفرما !!

خدای ِ من !!

برای ِ همه ی ِ ستاره های ِ دل شکسته !!

اجازه ی ِ ورود به تالار  ِ آفتاب را

صادر کن و

از کران ِ روزها !!

گردبادی از دقیقه های ِ ناسروده ی ِ مهر بوز !!

خدای ِ من !!

زندگی را و نه زنده گی را !!

دوباره در میان ِ گاهواره ی ِ زمین ،

برایم

مرور کن !!


پی نوشت : پُر از عشق و عادت

                                        بدون ِ حسادت

                                                          دلم تنگِته ...


مهرنوشت : شکوه ِ شکفتن  ِ شکوفه ها بر شما مبارک ...