در غربت ثانیه ها ...

همه می گویند که من پشت رویاهایم جا مانده ام و همیشه دلواپس خاطره هایم هستم ... 

همه می گویند که من در حسرت دقایق مانده ام و همیشه در غربت ثانیه ها بی قراری می کنم ... 

همه می گویند که تمام پنجره ها به روی من بسته شده و قایقم در دریای احساس تو به گِل نشسته است ... 

همه می گویند که من با دلنوشته هایم داغ ِ دل های عاشق را تازه می کنم و همیشه باعث دلهره ی شقایق ها می شوم ... 

همه می گویند که من در دفتر خاطراتم از تو یک قفس کشیده ام و عاشقانه ها و دلنوشته هایم را در آن زندانی کرده ام ... 

همه می گویند که من از بغض ابرها خبر ندارم و چترم را پیشِ تو جا گذاشته ام ...  

همه می گویند آسمانِ دلنوشته هایم که باید آبی باشد ، ابری شده و بوی غم دارد ... 

اما هیچ کس نمی داند که من تنها کبوتری بودم که تو از پنجره ی احساست برایم گندم پاشیدی ... 

و هیچ کس نمی داند که تو برای مرغ دلم نه قفس که پر و بال پرواز شدی ... 

و هیچ کس نمی داند که در کوله بار خاطراتم تو تنها دریایی بودی که در سرابم پهلو گرفتی و به کویر ادراکم آبِ حیات بخشیدی ... 

هیچ کس نمی داند که ... 

پی نوشت : با این که استاد کورش عزیز همیشه در قلب و اندیشه ام جاری است اما این روزها جای ایشان در دنیای مجازی خالی است .