سر آغاز

بر آن بودم تا زمستان و سکوت دلم را پایان دهم ... دیر زمانی بود که پاره های ابر غم از دو سوی آسمان دلم به راه می افتاد و گویی شلاق ناپیدای گذر زمان آنان را به سوی هم می کشاند ... یکی تیره وگرفته و عبوس و بی قرار و نالان از سختی های زندگی ، آن هم در هزاره ی سوم میلادی و بدون درهمی یارانه ی احساس و دیگری همچون کبوتری سپید و سبکبال و لطیف به لطاقت خیال طفلی معصوم در بستر ناز که سیمای جهان را در رویای شیرین خود همچون نخستین بامداد خلقت پاک و بی ریا می دید ... در پس این غرش ها و در حیرت از این تضاد درون بدان می اندیشم که تجربه ی بارش تند بارانی تندر آسا بر کشتزاری تشنه ، زرد و خشک که در کویری سوخته و ساکت ،عمری در انتظار باران سر به آسمان برداشته ، چه حادثه ای است ... و حالاحس می کنم زمستان و سکوت دلم به بهار نشسته است این را گفتم تا بگویم سلام دوست من ... آری ر ف ی ق تو بر ویرانه های این حادثه  خانه ی خیالی بنا کرده است تا در آن از هر دلی که از یادی تپیده است و از آن ترانه ای روییده است میزبانی کند و با او از شوری سخن بگوید که حلاج را بر سر دار بی قرار کرد ...و  ر ف ی ق تو با خانه ی خیالی آمده است که فراموش نکند ، فراموش نشود ، با شب خو نکند ، از آفتاب بگوید ، دیروزش را از یاد نبرد ، فردا را به یاد بیاورد ، تسلیم نشود ، نومید نگردد و از انتظار چشم نپوشد ... و تو ای دوست خوبم یادت نرود که به خاطر آن دل دریاییت ، چشم بر راه تو هستم ، که تو کی می آیی ... بر سر شاخه ی سر سبز امید دل من ... که تو کی می خوانی ...