نامه ای به دیار ِ باقی ...

محسن ِعزیز 

لطفا یکبار ِ دیگر چشمهایت را باز کن !! 

دارم برایت نامه می نویسم  

سلام  

دو هفته ای می شود که  

بی پرس و جو و بی گذرنامه  

از آسمان ِ تجلی گذشته ای و  

اجازه ی ِ ورود به تالار ِ آفتاب را گرفته ای !! 

و برای ِ فرشتگان ِ خدا  

ترانه و تبسم سوغات برده ای !! 

از احوالاتِ ما اگر خواسته ای ،  

ملالی نیست !! 

جز آنکه پس از رفتنت ، خورشید ِ قلبمان غروب کرده و  

آفتابگردان ِ احساسمان پژمرده شده  

خوشبختانه !! حالا که دارم برایت نامه می نویسم  

خورشید گرفته است و ابرها  

دلِشان به حالمان سوخته است و  

به حال و روز ِ ما می بارند و نمی گذارند که  

غم و اندوه ِ یکدیگر را از رفتنت ، ببینیم  

دلم نمی آید بنویسم که  

دیدن ِ کودکان ِ بی قرارت که  

به سمت ِ پنجره های ِ خواهش می روند و  

با زبری ِ نبودنت باز می آیند  

چقدر برایمان سخت است  

دلم نمی آید بنویسم که  

دخترکان ِ معصومت  

مثل ِ کبوترانی که نغمه هایشان را  

در بال های ِ آفتابی شان می ریزند ،  

از لابلا ی ِ مویه و گریه ِ بزرگ ترها ،  

خاموش می گذرند  

راستی این را هم بگویم که : 

دلِمان لک زده است ، 

برای ِ بودنت  

برای ِ خندیدنت  

برای ِ دغدغه هایت  

برای ِ خوبی هایت  

برای ِ تمام  ِ سال های ِ خوبی که با تو گذشت ...