دوتا اسم ، دو خاطره ،دو نقطه چین ...

دوتااسم : آهو ، کسی بود که زیبا می نگریست ، زیبا می فهمید و زیبا حس می کرد و همچون نیلوفری زیبا می زیست و همچون شبنم می چکید و رفیق ، تشنه و بی تاب زمین را می گشت و می تاخت و در جستجوی چهره ای بود که در آن خطی از آشنایی بخواند و برقی از آشنایی ببیند و سخنی از آشنایی استشمام کند ... خاطره اول: روزی از روزها که غبار زمین دل آهو را گرفته بود و موج های مرموز غیبی همچون قاصدکی او را از میان شاخ و برگ درختان جنگلی که در آن زندگی می کرد به این طرف و آن طرف می برد ، ناگهان رفیق را دید که در کنار رودخانه ای نشسته است و در دیار تنهایی خود و در سرزمین غربت به دنبال هم میهنی می گشت تا هنگامی که جهان از قیل و قال های زشت و روزمره اش لب فرو می بندد ، ناله های گریه آلودش را بشنود و سرود غمگینی اش را ، و از آن هنگام به بعد آهو و رفیقش همیشه در کنار صخره ای که در آن با مهتاب وعده ی دیدار داشتند ، همدیگر را می دیدند و شده بودند دو همسفر مسیر زندگی ، دو عزیز و دو همدم همیشگی ، آن ها با هم از غروب و سایه رد شدند و قصه های عاشقی را مرور کردند و فکر می کردند که آخر قصه شان همین است ... خاطره دوم :سایه ی آهوی دیگری ازپشت درختان جنگل پیدا شد ، اما این بار رفیق و آهو از دو دریچه به اونگاه کردند ، رفیق سر در گریبان خیالات رنج آلود و اندیشه های دردناک و عمیقش فرو برد ، نالید و بی قراری کرد که مبادا گرد و غبار زمین دوباره دل آهو را بگیرد و آهو که همزادش را دیده بود ، طنین صدایش جوهری مرموز گرفته بود ودر کنار همزادش که همراهش هم شده بود چهره ی تازه ای از خودش را می دید ، او دیگر بی تاب شده بود ... و حالا آهو و رفیق در غربت غریبه ها گم شده اند در حالی که زمانی دل های بزرگ و احساس های بلندشان عشقی زیبا و پر شکوه آفرید ، مگر نه آن است که عشق، بی تابی شور انگیز دلهاست در جستجوی گم کرده ی خویش ؟ مگر نه این بود که رفیق ،در جستجوی چهره ای بود که در آن خطی از آشنایی بخواند ، مگر آهو با دیدن رفیق غبار زمین از دل نزدود ؟ آنها فصل اول عاشقی را خوب مرور کردند ، چون خدا خواست و این چنین شد اما فصل دوم عشقشان که برهمه پوشیده ماند و باز هم قابل احترام ، این بود که آن ها عشقشان (( بزرگ )) بود نه ((شدید)) ، عشقشان از آن قبیل عشقهایی بود که روح را از اشتغال کور روز مره ی آب و نان و نام و ننگهای حقیری که تنها ارزششان آن است که همه ارج می نهند و فهمیدن را تنگ و تاریک می کنندبه در می کشد و از لذت های رنگارنگ نشخواری و تلاش های مورچه وار تکراری که زندگی کردن و به سر بردن را می سازند معاف می کند ، خوب که بنگری می فهمی اوج عشقشان آن جا بود که رفیق تنها می خواست گرد و غبار زمبن دوباره دل آهو را نگیرد و آهو در حضور رفیق رنگ صدایش جوهر مرموزی گرفته بود ...                                                                                 پی نوشت :بسیاری از آنچه بر رفیق و آهو گذشته است در هیاهوی نقطه چین ها گم شده است ... تشابه نام رفیق قصه و ر ف ی ق خونه ی خیالی اتفاقی است ...