نسل من
نسلی ست پُر از اندوه
نسلی مقیم کوچه های غبار آلوده ی سیاست !!
با خاطراتی که خواب از پلک ها می پراند و گلوی نگاه را می بُرد !!
نسل من نسلی ست که نه بوی جوی مولیان به مشامش رسید و نه جاده ی چشمانش ، به خوشبختی و سعادت ختم شد !!
نسل من میراث دار سرزمین زخم های بجا مانده از نابخردی ست ...
از برمودای ِ احساسِ من
تا اقیانوسِ همیشه منجمدِ نگاهِ تو
نه اثری از باران است
و نه بوی خاکِ باران خورده می آید !!؟
ای گوشه ی دنج ِ تمام ِ دورانم !
بیا دوباره کرکره ی خوشبختی را بالا ببریم !
من از تو بپرسم چقدر دوستم داری ؟
و تو با لهجه ی شیرین مهربانی ات بگویی ،
یکی ... !!