محبوب ِ من سلام
آرزو می کنم ،
این ها که می نویسم ،
آخرین شِکوه از زمستان باشد تا
نخستین ترانه های ِ بهار !!
سنگ ِ صبور ِ من
اعتراف می کنم که ،
حرف هایم از جنس ِ حرف هایی است که
تنها آینه آن را شنیده است و
رازهایم از جنس ِ رازهایی است که بر تار و ِ ﭘود ِ سینه ام چنگ می زند !!
تکیه گاه ِ من
اعتراف می کنم که ،
ﭘس از تو از ارتفاع بودن رها شده ام و
در التهاب ِ سرکش ِ درد سوخته ام !!
بهترین ِ من
اعتراف می کنم که ،
ﭘس از تو بغض در گلویم درنگ کرد و
گریه به چشمانم هجوم آورد !!
دنیای ِ من
اعتراف می کنم که ،
ﭘس از تو ، انحنای ِ افق ِ قلبم شکست و
مورد ِ شبیخون ِ حسرت و ترس قرار گرفتم !!
ای هوای ِ بهار ِ من
به همان قبله گاه ِ نیلی ِ عشق ، قَسَم
شب ها فانوس ِ دعا را در ایوان ِ تنهایی ام آویخته ام و
روزها به یاد ِ تو با درختان ِ ﭘر حوصله ی ِ شهر درد و دل می کنم !!
و به این می اندیشم که ،
وقتی همه ی ِ دریاها در قلب ِ مهربان ِ تو جریان دارند ،
چرا من ،
یک قطره ی ِ ﭘر از هیاهو نباشم !!
دلنوشت : آفتابت
_ که فروغ ِ رخ ِ(( زرتشت )) در آن گل کرده ست
آسمانت
_ که ز ِ خمخانه ی ِ (( حافظ )) قدحی آورده ست
کوهسارت
که بر آن همت ِ (( فردوسی )) ﭘَر گسترده ست
بوستانت
_ کز نسیم ِ نفس ِ (( سعدی )) جان ﭘَرورده ست
همزبانان ِ من اند