(( اول بنا نبود بسوزند عاشقان
آتش به جان ِ شمع فتد کاین بنا نهاد ))
همه چیز از یک اشتیاق ِ پاک شروع شد
از یک آرمان ِ شیرین
از هاله ای مقدس که
نوید ِ یک عشق ِ تابناک را می داد
و عشق این دلاویزترین حس ِ جهان
مثل ِ یک افسونگر آمد و
چون پیامبران با خود معجزه آورد و
شاخه های ِ دل را پر از گل کرد و
باغ ِ اندیشه را غرق ِ احساس
عشق که آمد ،
او شاه ِ شمشادقدان شد و من خسرو ِ شیرین دهنان !!!
این دفتر ِ ستایش ِ نیکویی !!
این نامه ی ِ پرستش ِ زیبایی !!
این عشق !!
به من آموخت که چگونه در پیش ِ چشم ِ یار بمیرم و دم بر نیاورم !!
به من آموخت که چگونه شور ِدرون را شیرین بیان کنم !!
به من آموخت که چگونه به سودای ِ یک نگاه از جان و مال و خودم بگذرم !!
به من آموخت که (( کمتر از ذره نه ای ، پست مشو ، مهر بورز
تا به خلوتگه ِ خورشید رسی چرخ زنان !! ))
.
.
.
و حالا بی خیال ِ عشق !!
دل ِ پرخونم ، اندوه ِ عمیقی دارد ،
دل
عاشق هم که باشد ،
یک روز می میرد و
زیر ِ خاکستر ِ خاموش ِ فراموشی می پوسد !!
و لحظه هایی خواهد آمد که ،
(( نه رسد باده به دادش
نه بَرَد راه به دوست ،
چه کند آن که به او ، این همه بیداد رسید !!؟ ))
پی نوشت : کاش می شد انگشت را تا ته ِ حلق فرو کرد و بعضی
دل بستگی ها را یکجا بالا آورد ...