آدم لای ِاین نفس های آلوده ی شهر
((توی ِ این کوچه پس کوچه های نرسیدن ها و خواستن ها ))
دلش می گیرد و
روحش می میرد !!
مثل ِ یک درنای بی جفت بال بال می زند و واژه دان ِ احساسش پر از تلخی می شود !!
آدم تویه این وانفسای ِ پراز گفتنی های ناگفته
((به قدمت ِ تمام ِ نبودن ها و نیامدن ها ))
دلش می گیرد و
روحش می میرد !!