خدای ِ من !!
از میان ِ پلکِ آسمانت ،
چکه چکه شوق
بر سر ِ بنی آدم ببار و
رودهای ِ مهربانی را
در کوچه های ِ صبوری جاری کن !!
خدای ِ من !!
(( عشق )) را
به (( قلب ها ))
برگردان و
(( کینه ها )) را
از (( دل ها )) ببر !!
خدای ِ من !!
در زمین ِ سوخته ی ِ احساس ِ ما
زنبق ِ ترانه بدم
و
نگاهمان را
از تصرف ِ بُخل و حسد برگیر و
رویاهایمان را
از حصار ِ دیوارها برهان !!
خدای ِ من !!
نان های ِ تلخ ِ آغشته به ریا را
از دهان های ِ تملق بینداز و
نعمتت را
به سفره ی ِ کسانی بیاور که
از سلوکِ چلچله ها و
از نجیب ِ نیاکانشان ،
حرف می زنند !!
خدای ِ من !!
کلماتِ رنج دیده را
از روی ِ دوش ِ نوشته های ِ بی نوا
بردار و
تنور ِ بی تاب ِ عشق را
دوباره از
رقص ِ پروانه های ِ شعله ور ،
پُر کن !!
خدای ِ من !!
به آدم ها !!
توان ِ گذر از این روزگار ِ بی اعتماد ،
به ترانه ها !!
قدرت ِ چیدن ِ حروف ِ سبز ،
به پرنده ها !!
تابِ جستجوی ِ راز ِ گل ِ سرخ ،
به ماه !!
فرصت ِ بوسه گرفتن ِ از آسمان ،
به درخت !!
راهِ رسیدن ِ به الفبای ِ برگ و
به خورشید !!
طاقت ِ خیره شدن ِ به حوصله ی ِ زمین را
عطا بفرما !!
خدای ِ من !!
برای ِ همه ی ِ ستاره های ِ دل شکسته !!
اجازه ی ِ ورود به تالار ِ آفتاب را
صادر کن و
از کران ِ روزها !!
گردبادی از دقیقه های ِ ناسروده ی ِ مهر بوز !!
خدای ِ من !!
زندگی را و نه زنده گی را !!
دوباره در میان ِ گاهواره ی ِ زمین ،
برایم
مرور کن !!
پی نوشت : پُر از عشق و عادت
بدون ِ حسادت
دلم تنگِته ...
مهرنوشت : شکوه ِ شکفتن ِ شکوفه ها بر شما مبارک ...