بهار آمد اما ...

سلام ای بی ریا تر از نفس ِ پاکِ یاس ها

سلام ای مهربان تر از تپش ِ غنچه های ناز

بهار آمد

بی آن که تو معنایی به هستی و نام و نشانی به رویاها و سپیده ها بدهی

بهار آمد

بی آن که تو با آمدنت مرا از دهلیز حسرت و تنهایی رهایی بخشی

بهار آمد

و من ناگزیر از نبودنت ، رویا هایم را به دریا و بلم عشق را به ساحل سپردم

بهار آمد

و من بی حضور تو ، تمام ِ احساسم را با دنیایی از انتظار و انتظار داد و ستد کردم

بهار آمد

اما گل های سرزمین آرزو ((بی حضور ِ تو )) قصد شکفتن ندارند و آیه های عشق دیگر ، نه به حقیقت ، که به افسانه می مانند

بهار آمد

و من هنوز هم چشم به راهِ باران ِ بهاری حضورت نشسته ام تا گرد و غبار ِ زمستانِ رفتنت رااز اندیشه ام بشوید

بهار آمد

و من هنور هم به انتظار آمدنت نشسته ام تا بیایی و دوباره با اندیشه ات ، افتخاراتِ غبار گرفته ی ایل و عشیره مان را بر افق ، بر تن ِ شفق ، نقش بزنی

پی نوشت : بهار آمد اما مگر می توان عشق را همچون جامه های کهنه تعویض کرد