یک بغل پاییز ِ مهرانگیز
یک دنیا حرف ِ ناگفتنی
یک سبد تنهایی و دلتنگی
یک عالم حس ِ خوب ِ به همراه تو بودن ها
تو پر از از شوق ِ پریدن
و من ر ف ی ق شاپرک ها
تو درپی عطر ِ رازقی ها ، نسترن ها
ومن در فکر ِ گلدان ها
یادت بخیر دختر ِ خوب ّ آبادی
و یادش بخیر ، دنیای واقعی ِ احساس
و یادش به خیردنیایی که در آن
رقص ِ گیسوانت مرا یاد ِ رقص ِ شاخه های ِ بید در کفِ نسیم می انداخت
و یادش بخیردنیایی که در آن
شانه هایت همچون صخره های ِ سخت و پرغرور
مرا یاد ِ شکوه ِ اجدادمان در گذر زمان می انداخت !!
و حالا دوباره قدم به دنیای واقعی می گذاریم
فارغ از هرکه و هر چه مجازی ست
بهار می شویم در نگاه ِ هم
و بانگ بر می آوریم :
(( حضرت عشق بفرما که دلم خانه ی توست ))