در روزهایی که
فقط
دلتنگی ها
بر روی ِ بوم ِ دلم
نقاشی می شوند ،
باز هم
به نام ِ عشق
به ضریح ِ نگاهت دخیل می بندم !!
***
به دست هایم بِنگر !!
این دست های ِ گیج ِ من
که روزی ، بوی ِ آب و آیینه می دادند ،
امروز ،
خاکستر ِ فراقِ تو را بر باد می دهند !!
***
دلم برای ِ نزاکتِ باران ،
برای ِ قلمرو ِ آیینه ،
برای ِ شکوفه های ِ مُشرف به بامداد ،
برای ِ آتش بازی ِ سایه ها ،
برای ِ میهمانی ِ رویاها
تنگ شده است
من
دیگر تابِ
قفل های ِ زنگ زده ،
خیابان های ِ بُن بست ،
پیاده روهای ِ مضطرب ،
پرنده های ِ تاریک
و
مرگ و میر ِ ترانه های ِ لال را
ندارم
رد دلتنگی روی بوم دل هم نقش زیبایی دارد.
به رنگ هایش که خوب بنگری می بینی در عمقشان عشقی هست که اگرچه شاید هرگز به زبان نیاید اما نمی توان کتمانش کرد.
هنوز هم بوی آب و آیینه می دهند دستانت
کافی است آنها را با زلال باورهایت وضو دهی آنوقت می بینی که کف دست هایت ردپای خداست
پس بگذار این دلتنگی آرام بیاید و کنج دلت خانه کند
این دلتنگی رد ایمان است
و همین ایمان اضطراب پیاده روها و خیابان های بن بست را در دلت تمام خواهد کرد و دوباره تو را به بزم آب و آیینه خواهد برد
سلام ر ف ی ق عزیز
زیبا بود و ستودنی
دست مریزاد
اگر چه
آیه های ِ عشق ، همه افسانه شده اند و
پرچم های ِ مهر گرد و غبار گرفته اند و
سرنوشت هایمان ، همه انتظار است و
روزهایمان را غربت و پو چی گرفته
اما حسرت و پشیمانی ،
هرگز !!!
ایمان به عشق و باور ِ حضور ِ دوباره در بزم ِ آب و آیینه
معجزه می کند بانو !!
با اعجاز ِ آب و آیینه ،
تمام ِ قفل ها وا می شود و
می توان با شکوفه های ِ مُشرف با بامداد ،
به میهمانی ِ رویاها رفت و
آتش بازی ِ سایه ها را به نظاره نشست !!
سلام بانو
با آمدنتان زندگی دوباره را زمزمه کردید و
نور را به اندیشه ام پاشیدید
سپاس مهر ماندگارتان را
سلام
به ترانه های لال بگو زبان باز کنند که امشب باران بارید در این دیار!
من ام ، زمین ِ بایر
تویی ، باران ِ گهر بار
ببار بر این دیار که
سخت تشنه ی ِ کلام توست
سلام و سپاس ، مهربان
سلام دوست ما، کم فروغ شدی؟!
برای ِ قامتِ خسته ام نایی نمانده بود و
برای ِ احساسم ، فروغی !!
چه خوب که آمدی و ستاره ی ِ مهرت فروغ ی راهم شد
سلام ر ف ی ق شفیق
ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
محصول دعا در ره جانانه نهادیم
در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش
این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم
چون می‌رود این کشتی سرگشته که آخر
جان در سر آن گوهر یک دانه نهادیم
در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را
مهر لب او بر در این خانه نهادیم
کلامت را در
قابی از نور می گذارم و
وان یکاد ... می کنم و
برسردر ِ این خانه می زنم
سپاس اینهمه خوبی هایت را
وقتی شعرت را خواندم بسیار متاثر شدم
من که در عالم احساساتم به سر میبرم
باورش برایم سخت است
تو با نقابی از مهربانی
با بوی ِ عطر و عود
پرنده ی ِ مهر را به دنبال می کشی و
به پیشواز ِ عشق می روی
تو همانی که می گویند :عاشق
سلام بانو
بابتِ تاثرتان متاسفم
کاش از این بابت مرا ببخشید
دوست داشتنت بزرگترین نعمت دنیاست
مرا شاد میکند و لبخند را به دنیایم هدیه میکند
حتی این روزها گاهی پرواز میکنم
من این دوست داشتن را بیشتر از هر چیز در این دنیا دوست دارم …
سلام ر ف ی ق مهربان بلاگستان
وفادار ِ به پیام توام
و تصویری از این پیام را با آفتاب زراندود می کنم و
بر سر در ِ این خانه که نه
بر قلبم حک می کنم
که
یادم باشد ،
که باید دوست داشته باشم تا دوستم داشته باشند !!
سلام بر بانوی ِ مهربانی های ِ ناب
سپاس از مهربانی هایت
دلم برای ِ نزاکتِ باران ،
برای ِ قلمرو ِ آیینه ،
برای ِ شکوفه های ِ مُشرف به بامداد ،
برای ِ آتش بازی ِ سایه ها ،
برای ِ میهمانی ِ رویاها
تنگ شده است...
سلام رفیق عزیز. از دل نوشتید که بر دل می نشیند ... خوش آمدید و امید که با دلی شاد بمانید...
رگبار ِ باران ِ شوق ِ خواندن ِ دلنوشته هایتان
خواب از پلک هایم می پرانَد
و من از خواندنتان
در پوست ِ خود نمی گنجم
سپاس اینهمه مهربانی تان را
راستی سلام بانو
همین که می شود جایی ورای این دنیای آدم زده، به ضریح نگاهش دخیل بست و
حدیث فراق سر داد و
دلتنگ شد و
درد دل کرد
یعنی که هست!
و این بودن
هزار هزار فراق و
خاطره و ناله و دلتنگی را
به ناکجای هستی می کشاند و تاب می آورد!
دخیل می بندی
دلت را
به عشقی که هست!
به
بودنی که هست...
سلام ر ف ی ق عزیز
چه خوب که هنوز عشق از سر و روی کلامتان می بارد...
همین که رویاها را به دریا بدهی و
بلم ها را در مرداب ِ خیال
به ساحل ِ آرامش بسپاری !!
همین که
در میان ِ سحرگاهان و شام گاهان
بر بلندای ِ یاد ِ دوست
پرچم ِ سفید ِ
تسلیم به رضای ِ او
بر افرازی !!
همین قدر برای عشق ورزیدن و عاشق ماندن کافی ست ...
سلام بر بانوی ِ مهربان ِ دیار ِ زاینده رود
آمدنت یک دنیا برایم ارزش دارد
گفتم که ملتفت باشی !!
ر ف ی ق عزیز
حکایت ِ جنون آمیز ِ دلتنگی ات ... اگر چه ... حدیث ِ پریشانی ِ روزگار را دوصد چندان می کند ! اما دلدادگی و شیدایی در جان ِ واژه هایت ... حس ِ عاشقانه پسند را لبریز از تمنا می کند ...
ناگفته نماند
با تمام ناملایمات و ممنوعیات و محدودیات ِ و بی رحمی های روزگار ... بازوان قدرتمندی ... برای مخاطب ِ نوشته هایت داری
ر ف ی ق خوب ِ چکه های تنهایی
خدا را قسم می دم به رفاقت ش با بندگانش ... و قسم به کسی که نامش مفتاح فتوح و یادش معراج قلوب است..دست انابت ترا پاسخ دهد ....
واحسرتا برای من ... که هرگز نمی توان م سر به شانه های مهربانش ، هراس ِ نداشتنش را بباریم...
و تنها خاطرات ش ...برای م...یک تکیه گاه محکم .... و امن شده !
چشمه ی عاشقانه اتان همیشه جوشان ....................
در آستانه ی ِ دری بسته
در کوچه ای بن بست پو غباری که روحم را می تَنَد
و تشنگی ِ احساس
و به سراب تبدیل شدنِ رویاها
حکایتِ دلتنگی های ِ مرا می بینی بانو !!؟
و اما
خوشا به حال ِ تو !!
تویی که هنوز دل در گروی ِ مهر ِ یار داری و خاطراتش
راستی که زندگی با خاطراتِ آدم های ی خوب
حال ِ آدم را خوب می کند
سلام و سپاس بودنتان را
که برایم یک دنیا ارزش دارد ...
سلام
خواستم بگم نوشته هاتون به دلم می شینه خیلی دوستشون دارم.
درسته با تاخیر میام ولی وقتی میام همه اونها رو می خونم لذت می برم.
امیدوارم خونه خیالی تون همواره پراز عشق و آرامش و خالی از دلتنگی باشه.