رویای ِ کودکی های ِ من ...

باز باران

باترانه

با گوهرهایِ فراوان

می زند بر بامِ خانه

یادم آمد

کودکی ده ساله بودم

نرم و نازک

چست و چابک

تویِ ...

نه !! اشتباه نکنید !!

من آن موقع تویِ جنگل هایِ گیلان نبودم !!

من آن موقع جایی دیگر ، باران را با ترانه ها و گوهرهایِ فراوانش حس می کردم

من آن موقع جایی بودم که

آن قَدَر بلند بود

و آن قَدَر بالا بود که

انگار نزدیکِ خدا بود !!

و گویی

مرغ های ِ سعادت که از عرش می آمدند

انگار که در شهرکرد که

بامِ ایران بود می نشستند !!

و من آن وقت ها چقدر خوشبخت بودم که

آن جا بودم و می نشستم و

ماه را به سفره ی ِ سلام و سنبله دعوت می کردم و

طُره طُره ترمه رویا می بافتم و رویِ

شانه های ِ آینده می انداختم و

فکر می کردم که

باران و بامداد

دست به دستِ هم داده اند

تا از وجودِ دوگانه شان ، آفرینه ای دیگر گونه ، برایِ من بیاورند!!

اعتراف می کنم که آن وقت ها

با تمامِ بچگی هایم !!

در را به رویِ پروانه ها و پرنده هایِ گمشده ، می گشودم تا

اسیرِ پنج دری ها و تاق نماهای ِ زیبا نشوند !!

اعتراف می کنم که آن وقت ها

وقتی که شب ، جان می داد برایِ گم شدن ِ در لحظه ها ،

قایم موشک بازی ، می کردم و

بازی ِ دلچسبِ سُک سُک برایم انتها نداشت !!

اعتراف می کنم که آن وقت ها که بچه بودم ،

دوست داشتم که مثلِ(( یغما گلرویی ))

با گالیور به سرزمینِ لی لی پوت پا بگذارم و

شِنِل قرمزی را از پنجه یِ گرگ بدزدم و

نگذارم که مسافر کوچولو تویِ برهوت ، گُم بشود و

رابین هود اسیرِ داروغه باشد !!

آرزو می کردم که زورو باشم و تَرکِ اسبم بنشینم و

روی ِ دیوارِ ستم  ، علامتِ    ضد !! بکشم و

یک وقت هایی هم مثلِ گالیورمی شدم وعاشقِ فِلِرتیشیا !!

چقدر دوست داشتم که تولد بگیرم و

تام سایر و هاکِل بِری و تام و جری و پلنگِ صورتی را دعوت کنم !!

آخ که بزرگ شدم و عاقبت مثلِ پینوکیو آدم نشدم !!

پی نوشت :کودک که بودم ، همیشه آخرِ قصه یِ باران ، اولِ رنگین کمان بود

اما حالا چی !!

هرچه باران می بارد ...