قامتِ قیام به فواره ی خیالم بسته ام ،
تا با چشم هایت به دریا بازگردم و
درنگاهِ آبی ِ زنبق گونه ات ،
دوباره ، مثنوی های ِ عاشقانه بخوانم
و
کبوترانِ بی نغمه ی احساسم را
به آسمان ، عادت بدهم و
قایق های ِ به گِل نشسته ی ذهنم را
به حافظه ی گردبادها بسپارم
آری ای جاودانه ترین ِ در تمام ِ دقایقم !!
می بینی !!
دریا شدن ، چقدر پریشانی دارد !!
پی نوشت 1 : من در قاموس ِ احساسم ، فرصتِ اقامه ی تزویر را ندارم
پی نوشت 2 : لطفا آن قدر شمس بمان که مولانا شدن را بیاموزم