من ِ بی سایه ...

روزهایم آواره ی معنا شده اند

و درختانِ زرد و غبارآلوده ی شهر ، هم

مهلتی برای اندیشیدن

و فرصتی برای نکاه کردن

نمی دهند

و من چون یک کولیِ آواره

پناهگاهی از پوچی و سرگشتگی

و آرامگاهی از هراس

برای خود ساخته ام

آه که من ، چقدر

از این من ِ بی سایه

دلخسته و دلگیرم

باید که رها شوم از این حجاب و از دامن ِ رویاها به حادثه تبعید شوم

باید که رها شوم از این ظلمت و شمع ِ دیدگانم را بر افروزم و در محرابِ عشق پروانگی کنم

باید که رها شوم از این پیله و با بوی پیرهنت پلی به کهکشان ها بزنم و از دست های نجیبت کلیدِ رویاهای ناب را بگیرم

حجابِ چهره ی جان می شود غبارِ ِ تنم         خوشا دمی که از این چهره ، پرده برفکنم

چنین قفس نه سزای چومن خوش الحانیست   روم به گلشن رضوان که مرغ ِ این چمنم

عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم                    دریغ و درد که غافل زکار ِ خویشتنم

چگونه طواف کنم در فضای عالم قدس             که در سراچه ی ترکیب تخته بندِ تنم

اگر زخونِ دلم بوی شوق می آید                    عجب مدار که همدردِ نافه ی ختنم

ترازِ ِ پیرهن ِ زرکشم مبین چون شمع              که سوزهاست نهانی درونِ پیرهنم

بیا و هستی ِ حافظ ز پیش ِ او بردار                 که با وجودِ تو کس نشنود ز من که منم